Thea's borsten..

Soms gaat het leven helemaal niet zoals je zou willen.
Kom je ineens voor een feit te staan en staat alles op z'n kop.
Wat ga je er dan van maken? Verandering?
Natuurlijk zet het je aan het denken...

Zo belde Thea me met nieuws dat ze vanwege borstkanker een operatie aan haar borst moest ondergaan.
En dat is nu net het lichaamsdeel waar ze trots op is.. Dus:
"Voor het mes er in gaat, wil jij wel portretten van me maken?"

Vastleggen wat is. Verandert. En toch dacht ik meteen:
Je bent niet je ziekte. Natuurlijk ben je er trots op en toch..
​Je bent niet je borsten. Omstandigheden bepalen niet je ‘zijn’.
Er is, denk ik, een essentie die onaantastbaar is.
Niets te maken externe factoren.

Als ik iemand dát in beeld kan laten ervaren en dat portret helpt mee om een moeilijke tijd door te komen; weten dat je goed bent, dat je er mag zijn, dat uiteindelijk niets je essentie kan aantasten, alleen dát al, als dát weten de last draagbaarder kan maken.

En wanneer je dat gevoel ook nog ‘es op prachtig fotopapier hebt als tastbaar bewijs, dat je keer op keer wanneer je er langs loopt je dat toont; een portret als een visuele affirmatie?
Als dat lukt, dan heb ik mijn werk goed gedaan.

Het resultaat is mooi. kwetsbaar. confronterend, maar vooral eigen..
Bij het zien tijdens de ‘reveal’ schoot ze helemaal vol, ik denk vooral omdat het hét moment voor ontlading was. 
Alle emoties van de week ervoor kwamen samen. Letterlijk zichtbaar. Een spiegel.
In de portretten zie je kwetsbaar, moe, angstig, maar ook kalm weten, trots, krachtig, integer, echt. 
Alles wat er nu is, vastgelegd in beeld. En het mag er allemaal zijn.
Het is gewoon goed zoals het is.

Ik mocht ze je allemaal laten zien en ze zijn prachtig, maar sommige beelden vond ik echt privé. 
Zouden de intimiteit en de integriteit kunnen verdraaien tot iets dat het niet is en dat moet niet.
In overleg hebben Thea en ik daarom samen een selectie gemaakt en hiernaast zie je er een van.

Thea, heel veel wijsheid en weten en nu printen die beelden en op de koelkast ermee of in elk geval
​een plek waar je elke dag een paar keer langs loopt!
Zodat je elke keer, als je je portret ziet, weet! en voelt: 
'Dit ben ik.  En ik heb alles in me wat ik nodig heb op dit moment.'

Als het er niet was, had ik het als fotograaf niet kunnen vastleggen...


​




​